Red me dan

Jarenlang was ik bang en hechtte ik me verkeerd aan mensen. Jezus gooide mijn leven op zijn kop, maar daarvoor moest ik Hem leren vertrouwen...

Het was donker. Niet alleen omdat het al urenlang nacht was, maar ook omdat ik al een tijd lang niet meer een echt lichtpuntje in mijn leven had gehad. De angst om alleen te zijn, om mensen om me heen kwijt te raken liet me al maanden, misschien zelfs jaren, niet meer los. Vrijwel elke nacht droomde ik dat mensen overleden, van me weggingen. Vrijwel elke nacht werd ik in paniek wakker, net als die ene keer.

Ik zat rechtop in bed. De tranen liepen over mijn wangen. ‘Niet nadenken Anne, maak jezelf niet nog banger’ zei ik zacht tegen mezelf, maar het was al te laat. Ik begon heviger te huilen. ‘Ik kan dit niet meer’, snikte ik. ‘Ik trek het niet meer in mijn eentje. God, ik weet niet waar U bent, maar als U daar bent, red me dan. U zou vrede moeten geven, moeten bevrijden, maar ik merk er niks van. Als U het kan, kom dan, red me dan, uit deze hel.’

Het werd licht. Niet alleen omdat de zon opkwam na deze lange nacht, maar ook omdat ik eindelijk rustig werd. Ik zag een groen veld, vol met hoog gras. Het was zo mooi, dat het wel leek of ik droomde. Daar was Jezus, Hij pakte mijn hand. Ik zag dat Hij mijn zwarte kleren, had omgeruild voor een witte jurk. ‘Kijk mij aan, dochter’ zei Hij, ‘ik leid je. Als je op mij vertrouwt en iedere stap die ik zet volg, hoef je niet meer bang te zijn.’ Ik knikte. Samen dansten we, de hele ochtend. Het was zo mooi, dat ik er niet eens meer aan dacht om ooit nog bang te worden.